Łuszczyca skóry głowy jest uciążliwą chorobą przewlekłą. Jej objawy można łagodzić za pomocą zabiegów trychologicznych proponowanych w Klinice RehaMed.

Łuszczyca (łac. psoriasis) jest przewlekłą chorobą dermatologiczną, którą cechuje zbyt szybkie przyrastanie komórek naskórka, co prowadzi do pojawienia się na nim niewielkich grudek (z początku wielkości łebka od szpilki) i łuszczących się obszarów w kolorze białym lub srebrnym. Za jedną z najbardziej kłopotliwych i uciążliwych postaci łuszczycy uważa się łuszczycę skóry głowy – występuje aż u 8 na 10 pacjentów z rozpoznaną łuszczycą. Do jej podstawowych objawów zalicza się podrażnienie, stan zapalny i zgrubienie naskórka, a także zmiany skórne, które przypominają łupież i dlatego też są z nim mylone. Martwe komórki nawarstwiają się, przybierając postać twardych łusek. Łuszczyca skóry głowy zwykle rozwija się bardzo szybko i może występować zarówno na obszarze pokrytym włosami, jak też rozprzestrzeniać się w kierunku czoła, uszu lub karku. W tym samym czasie zmiany mogą pojawiać się na innych częściach ciała – na kolanach, łokciach i przedramionach oraz lędźwiowym odcinku kręgosłupa. Wraz z upływem czasu drobne skupiska łuszczycy przekształcają się w większe wykwity (tzw. tarczki) o wielkości nawet kilku centymetrów. Z reguły zmianom łuszczycowym towarzyszą objawy bólowe i dotkliwy świąd, a drapanie tylko je dodatkowo zaognia. Cechą charakterystyczną łuszczycy jest tzw. „fenomen Koebnera”, czyli reakcja izomorficzna. Polega ona na pojawianiu się kolejnych zmian łuszczycowych w zdrowych miejscach, które uległy urazowi, np. w wyniku zadrapania lub pocierania. Nawet lekkie zadrapanie powierzchni zmian łuszczycowych może być przyczyną krwawienia. Stan zapalny w obrębie skóry głowy długo się utrzymuje, niekiedy przez kilka lat, i często nawraca. Czasami dyskomfort pacjenta potęguje osłabienie i wypadanie włosów.

Łuszczyca to dość często spotykana choroba o podłożu autoimmunologicznym, w przebiegu której organizm zaczyna atakować własne tkanki. Jest zaliczana również do grupy chorób psychosomatycznych. Mechanizmy choroby nie są do końca poznane, jednak wiadomo, że pojawieniu się zmian skórnych sprzyjają czynniki genetyczne, urazy mechaniczne w postaci zadrapań lub skaleczeń, niektóre leki, infekcje i stres. Komórki układu odpornościowego atakują zdrowe tkanki – uszkadzają je, wywołując objawy chorobowe. Zachwiana zostaje równowaga pomiędzy procesem odnowy a złuszczaniem naskórka. Keratynocyty, czyli komórki skóry właściwej, mnożą się zbyt szybko, w wyniku czego dochodzi do odwarstwiania się naskórka i tworzenia dużych łusek. Proces ten przebiega w ciągu zaledwie kilku dni zamiast około czterech tygodni. Jednocześnie rozrastają się również naczynia krwionośne pobudzane przez chemokiny, białka z grupy cytokin, których zadaniem jest stymulacja układu odpornościowego. Pierwsze objawy łuszczycy mogą pojawić się w zasadzie w każdym wieku, choć najczęściej występują u osób poniżej 40. roku życia. Zwykle w tej grupie chorych zmiany łuszczycowe są rozległe i często nawracają. Jednak i u pacjentów w późniejszym wieku, między 50. a 70. rokiem życia, może wystąpić łuszczenie się skóry. Zazwyczaj w tym przypadku zmiany chorobowe są mniej zaawansowane; mogą ustępować na okres kilku miesięcy czy też lat. Wbrew powszechnie panującej opinii łuszczycą nie można się zarazić.

JAKIE CZYNNIKI ZWIĘKSZAJĄ RYZYKO WYSTĄPIENIA ŁUSZCZYCY SKÓRY GŁOWY?

• czynniki genetyczne;
• zaburzenia i zmiany hormonalne;
• ciężkie stany zapalne;
• przewlekłe infekcje (m.in. zapalenie zatok, przerośnięte migdałki, próchnica, nawracające zapalenie pęcherza, przydatków lub pęcherzyka żółciowego);
• ostre infekcje bakteryjne (np. angina paciorkowcowa);
• ostre infekcje wirusowe (np. ospa, odra, różyczka, półpasiec);
• niektóre chory przewlekłe (np. cukrzyca lub dna moczanowa);
• urazy głowy;
• uszkodzenia lub podrażnienia skóry spowodowane m.in. nakłuciami, drapaniem, mechanicznym usuwaniem łuski z wykwitów łuszczycowych, ostrymi tkaninami, detergentami, farbami do włosów z amoniakiem, sztucznie barwionymi i perfumowanymi kosmetykami;
• niektóre środki farmakologiczne, np.: antybiotyki (tetracykliny), sterydy, β-blokery, leki hormonalne, preparaty stosowane w leczeniu malarii, niesteroidowe leki przeciwzapalne, leki zawierające salicylany, lit, interferon;
• zbyt intensywne leczenie (tzw. przeleczenie);
• otyłość;
• przewlekły lub ostry stres, wstrząs psychiczny;
• brak wystarczającej ilości snu, palenie papierosów i alkohol.